Wat is intervisie?

Intervisie is een vorm van deskundigheidsbevordering waarbij medewerkers een beroep doen op collega’s om mee te denken over persoons- en functiegebonden vraagstukken en knelpunten uit de eigen werksituatie.

Dit meedenken gebeurt niet door het aandragen van oplossingen, maar door het stellen van vragen om zo met behulp van eigen analytisch en probleemoplossend vermogen zicht te krijgen op het ingebrachte probleem en hoe hierin te handelen. Uitgangspunt is dat mensen zelf hun eigen antwoorden leren geven op de vragen die hen bezig houden. Er is dus ook niet een enig juiste antwoord. De kunst is om díe vragen te stellen dat ‘de leerling’ het antwoord vindt op zijn of haar eigen vragen.

Wanneer ik jullie intervisie geef, worden doelstellingen, spelregels en werkwijze besproken. We maken afspraken m.b.t. het aantal bijeenkomsten, de duur ervan en de plaats. Iedere intervisiebijeenkomst heeft dezelfde deelnemers.

Onderstaand stappenplan is leidend:

Stap 1: introductie en selectie van de vraag

Elke deelnemer brengt een vraagstuk in dat hem of haar bezig houdt, waarbij een korte toelichting wordt gegeven. De deelnemers kiezen met elkaar een vraagstuk.

Stap 2: verkennen van het probleem

Als er een vraagstuk of casus is gekozen dan kan de inbrenger hier iets meer over zeggen. De inbrenger krijgt ongeveer 5 minuten de tijd om iets meer achtergrond te geven op de casus. De andere deelnemers luisteren alleen en stellen dus (nog) geen vragen

Stap 3: individuele associaties

Bij het toelichten van de casus zullen de deelnemers hun gedachten en meningen hebben. Om goed aandacht te hebben voor de inbrenger, schrijven de deelnemers hun eerste reactie (meningen, gevoelens, gedachten) op papier.

Stap 4: informatie verzamelen door vragen te stellen

Nu komt een belangrijk deel van de intervisiemethode: het stellen van vragen. Iedereen formuleert voor zichzelf vragen die hij of zij aan de indiener wil stellen. Dit kunnen vragen zijn ter verduidelijking, maar vooral ook vragen die ingaan op aspecten “onder de waterlijn”. Elke keer krijgt een deelnemer de gelegenheid om één vraag te stellen, die door de inbrenger wordt beantwoord. Als de eerste zijn vraag heeft gesteld en deze vraag beantwoord is, dan kan de volgende deelnemer één vraag stellen. Dit gaat net zo lang door totdat er geen vragen meer zijn. Het is in deze fase niet de bedoeling om een discussie op gang te brengen, maar juist om meer te weten te komen en te kunnen achterhalen wat de oorzaken zijn.

Stap 5: analyse van het vraagstuk

De deelnemers gaan vervolgens zonder de inbrenger in gesprek met elkaar om de kern van het vraagstuk te achterhalen. De inbrenger van de casus neemt niet deel aan deze ronde, maar luistert wel.

Stap 6: suggesties voor oplossingen

Vervolgens mogen alle deelnemers oplossingen bedenken, die de kern van het vraagstuk kunnen oplossen. Dit doen zij eerst individueel, waarna zij aan de inbrenger worden voorgelegd. De inbrenger kiest vervolgens de voor hem of haar beste oplossingen.

Stap 7: evaluatie

Enerzijds vindt er evaluatie plaats van de casus door de inbrenger (wat gaat de inbrenger concreet doen met de oplossingen / suggesties) en anderzijds wordt de methode kort geëvalueerd.

Meer informatie

Wil je meer weten over de mogelijkheden voor intervisie? Neem contact dan contact op via het contactformulier onderaan deze pagina.

“Wat vond ik het fijn om een supervisie traject te volgen! Het gaf mij de gelegenheid om te ontdekken wat er met mij gebeurde op het werk, met name de momenten waarop het niet zo lekker liep. Ik kon zelf aangeven wat ik wilde bespreken. Op verschillende manieren gingen we daar tijdens supervisie mee aan de slag, in gesprek, maar bijvoorbeeld ook met behulp van een groot vel papier waar ik letterlijk in kaart kon brengen waar ik tegen aanliep. Zo kon ik patronen herkennen in mijn manier van reageren, gevoel herkennen en dat combineren tot adequaat handelen. Paul bezit te gave om in alle rust vragen te stellen die mij aan het denken zetten, soms heel confronterend, maar altijd gerelateerd aan het proces dat ik doormaakte, gericht op de doelen die ik geformuleerd had. En dat was precies waarom ik supervisie wilde, ik heb weer zelfvertrouwen teruggekregen en functioneer daardoor weer beter.”